Job 17

1 መንፈሴ ደክሟል፣
ዘመኔ ዐጥሯል፤
መቃብርም ተዘጋጅቶልኛል።
2 አላጋጮች ከብበውኛል፤
ትኵረቴም ትንኰሳቸው ላይ ነው።

3 “እግዚአብሔር ሆይ፤ አንተ ተያዥ ሁነኝ፤
ከአንተ ሌላ ዋስ የሚሆነኝ ማን አለ?
4 እንዳያስተውሉ ልባቸውን ይዘሃል፤
ስለዚህ ድል አትሰጣቸውም።
5 ለጥቅም ሲል ወዳጁን የሚያወግዝ፣
የልጆቹ ዐይን ይታወራል።

6 “እግዚአብሔር ለሰው ሁሉ መተረቻ፣
ፊቱ ላይ የሚተፋበት ሰውም አደረገኝ።
7 ዐይኔ ከሐዘን የተነሣ ፈዘዘ፤
መላ አካሌም እንደ ጥላ ሆነ።
8 ቅኖች በዚህ ነገር ይደነግጣሉ፤
ንጹሓንም በዐመፀኞች ላይ ይነሣሉ።
9 ጻድቃን ግን በያዙት መንገድ ይጸናሉ፤
ንጹሕ እጅ ያላቸውም እየበረቱ ይሄዳሉ።

10 “ነገር ግን እናንተ ሁላችሁ፣ እስቲ ተመልሳችሁ እንደ ገና ሞክሩ!
ከመካከላችሁ አንድም ጠቢብ አላገኝም።
11 ዕድሜዬ ዐለቀ፤ ዕቅዴም ከሸፈ፤
የልቤም ሐሳብ ከንቱ ሆነ።
12 እነዚህ ሰዎች ሌሊቱን ወደ ቀን ይለውጣሉ፤
ጨልሞም እያዩ፣ ‘ብርሃን ቀርቧል’ ይላሉ።
13 ተስፋ የማደርገው ቤት መቃብር ^{▼▼በዕብራይስጡ፣ ሲኦል ይላል።} ብቻ ከሆነ፣
መኝታዬንም በጨለማ ካነጠፍሁ፣
14 መበስበስን፣ ‘አንተ አባቴ ነህ፤’
ትልንም፣ ‘አንቺ እናቴ’ ወይም ‘እኅቴ ነሽ’ ካልሁ፣
15 ታዲያ፣ የእኔ ተስፋ ወዴት ነው?
ተስፋዬን የሚያይልኝስ ማን ነው?
16 ወደ ሞት ^{▼▼በዕብራይስጡ፣ ሲኦል ይላል።} ደጅ ይወርዳልን?
አብረንስ ወደ ትቢያ እንሄዳለንን?”